Onlangs overleed de legendarische keeper en oud-stadgenoot Arie Prins. Als zoon van een melkboer groeide Arie op aan de Lange Burchwal. In zijn jonge jaren voetbalde hij op straat met zijn vrienden Jan den Butter, Joop de Bruijn en Gert Oudshoorn. In het seizoen ‘54 – ’55 kwam Prins in het 1e elftal van OVS. Het team had het  moeilijk in de 4e klasse en moest een jaar eerder nog vechten voor degradatie en won toen een beslissingswedstrijd van plaatsgenoot Unio, dat toen degradeerde naar de afd. Gouda. Vanaf het moment dat Arie de gelederen is komen versterken, werden de successen aan elkaar geregen. Maar liefst 5 maal werd men in 7 jaar kampioen. In 1962 volgde na promotiewedstrijden dan eindelijk de sprong naar de 3e klasse. Dit lijkt voor velen niet zo bijzonder, maar in die tijd was de 1e klasse het allerhoogste niveau van het amateurvoetbal. Halverwege de jaren ’60 kwam helaas de klad erin. Het team degradeerde naar de 4e klasse. Een aantal sterkhouders had inmiddels de schoenen aan de wilgen gehangen en er waren wat strubbelingen ontstaan. Zo was Arie het zat om bij uitwedstrijden uitgescholden te worden door plaatselijke hooligans.  Toen er ook nog een lange schorsing volgde op een onbesuisde actie van zijn kant vond de OVS-er het welletjes. Na lange beraadslagingen keerde hij tijdelijk nog terug bij de rood-witten, maar het plezier was verdwenen. De liefde gaf tenslotte de doorslag om te verkassen naar Sportlust in Woerden. De zaterdagclub speelde toen nog in de afdeling Gouda, maar Arie vond het heerlijk dat hij niet meer hoefde te spelen in de Goudse regio van de zondag.

In de jaren dat alles nog koek en ei was stonden er regelmatig meer dan duizend toeschouwers langs de lijn om OVS met Arie te aanschouwen. Vooral als men tegen Woerden, VEP of Unio speelde. Prins was een heerser in zijn doelgebied en met zijn grote, blote knuisten was hij meester over het bruine monster. Niemand durfde in zijn buurt te komen, ook zijn medespelers niet! Ooit speelde OVS uit tegen Goeree Overflakkee – er voer toen nog een pont tussen het eiland en het vasteland – en Arie trachtte toen op de terugweg, de later bekende scheidsrechter Lau van Ravens over boord te gooien. De  man in het zwart (hij zou in het betaalde voetbal en Europacup een aantal geweldige blunders maken) ergerde de OVS-spelers en vooral Arie, omdat hij een strafschop van de tegenstander drie maal opnieuw liet nemen. De eerste twee stopte de goalie met verve. De scheids oordeelde echter dat er te vroeg was bewogen. Bij de laatste penalty bewoog Arie wederom te vroeg, echter nu vloog het leer tegen het net. Grote commotie derhalve. Arie vond dat er ook nu afgefloten had moeten worden. Uiteindelijk zijn de gemoederen tot bedaren gebracht.

Na afloop gingen de OVS-ers rap terug richting Oudewater: de reis nam  in die tijd uren in beslag. Van Ravens had het zelfde in gedachten. Met alle gevolgen  van dien. Arie Prins werd 85 jaar oud.

Kampioensteam uit 1958. Boven: reserve Hans Prins, Gert Oudshoorn, reserve Toon Snel, Henk Oudshoorn, Ko Vlasman, Theo Stalvord, Leen van Dam, trainer Piet Scholten. Onder: Bram van El, Henk Reijnders, Arie Prins, Arie Vlasman sr., Gert Versluijs en Giel van El.

McManus