Ja, deze zaterdag moest ons team spelen tegen de koploper en het zal niemand verbazen dat de lieden uit Roelofarendsveen kampioen gaan worden. De gemiddelde lengte van het team is 2,025 meter p.p. en er was er een bij van 2,25 meter. Ze hadden ook nog een joker ingezet in de persoon van een dame met lange benen, een flitsend schot en een wapperende staart, die intimiderend overkwam.. Tjonge wat moesten onze mannen zwoegen…

Het begon met een voortvarende start met inzet van beide kanten, onze defensie met Jeroen aan het hoofd kon de klus wel aan, doch na 7 minuten was het pech…..een tegenstander kon met zijn buik de bal over de doellijn brengen, een buikbal dus, maar de scheidsrechter was gedecideerd en keurde deze ingebuikte bal goed. Toch van Basten eens vragen of de regel niet aangepast kan worden.

Onze mannen bleven gokken op de counter. Thijs deed er alles aan, Tom zwoegde overal achteraan en Matthijs probeerde vaart te maken, doch tevergeefs. Stan hield goed stand in dit grote geweld. Maar niemand kon het leed kleiner maken; we moesten nog een terechte penalty dulden na een kwartier.
Seb en Swerre zwoegden ook mee, maar ja, ze bleven komen, die lui uit Roelofarendsveen en de vrouw met die benen was drie mannen te erg.
Zo bereikten we smachtend de rust, die ieder wel verdiend had.

Een peptalk van eenzame coach Bas, omdat Quint naar men zegt “geld voor het Carnavalsfeest moest verdienen”, deed na de pauze wel wat. Onze boys werden agressiever, Otman deed een forse duit in het zakje en Seb mocht op herhaling en putte inspiratie uit de aanmoedigingen van de kant door een niet nader aan te duiden persoon.

Tycho bleef onverstoorbaar en Niek vocht als een leeuw.

Dit alles kon niet voorkomen, dat er na de pauze er nog een infloepte aan onze kant, dus 0-3 waarna de scheids onbarmhartig het eindsignaal blies en we weer voldoende lucht konden inhaleren. Aan de vechtlust lag het niet, DOSR was een maatje te groot, die gaan volgend jaar naar de 1e klas. Aan onze doelman Jari lag het ook niet want het had wel 0-8 kunnen worden; hij redde ons van een zware nederlaag.
We houden vertrouwen in ons team, een tweede plaats zit er echt in, gewoon doorgaan, vooral met trainen! Hulde voor samenhorigheid en inzet.

Opa Leo