Woubrugge is gelegen in de Oudendijkpolder ten noorden van Alphen a/d Rijn en ten zuiden van het Braassemermeer. Een dorp van ruim duizend inwoners, dat sinds 1991 samen met Rijnsaterswoude en Leimuiden de gemeente Jacobswoude vormt. Men weet dat de eerste mensen reeds in de late middeleeuwen zich hebben er gevestigd, maar door de turfwinning is het land zo verveend, dat de vroegere dorpskern Jacobswoude met de daarbij behorende heerlijkheden (landerijen van de heer die deze beheerde) zijn verdwenen en daardoor o.a. het eerder genoemde Braassemermeer ontstond. Voor de afwatering werd o.a. de Woutwetering gegraven en over dit water zou een stenen brug hebben gelegen. Op deze plek ontstond toen een nieuwe nederzetting. Deze brug over de wout, zoals in de volksmond zou zijn gezegd, heeft de bewoners doen besluiten hun dorp eind 18e eeuw Woubrugge te noemen.

Woubrugge heeft sinds 1946 een voetbalclub, vv Woubrugge genaamd. De Woubruggenaren kleden zich in een wit-groen shirt met een zwarte broek eronder. Sinds de oprichting speelt men afwisselend in de Leidse afdeling en in de 4e klasse KNVB. In de laatste twee decennia promoveerde de club zelfs twee maal naar de 3e klasse. Het afgelopen seizoen kwam OVS in de 4e klasse de wit-groenen nog tegen. Woubrugge heeft sinds 1969 zijn domicilie aan de Bateweg.
In het westen van ons land, vol van rivieren, meren en andere wateren zijn door namen van dorpen en steden veel verwijzingen te vinden. Denk maar eens aan Zoetermeer, Rotterdam en ons mooie stadje Oudewater. Geïnteresseerden in het verleden weten dat met het Oude Water de rivier De Linschoten wordt bedoeld. Dit was een oud veenriviertje zoals u weet. Aan de provinciale weg van Oudewater naar Gouda stond ooit een kasteel te Vliet. Het gebouw zal ongetwijfeld genoemd zijn naar zijn bewoner en die zou zijn naam waarschijnlijk te danken hebben gehad aan de naam van het water. In het weiland staat nog steeds een overblijfsel van dit kasteel. Wanneer men de andere kant oprijdt – richting Montfoort – bevindt zich aan de rechterzijde tegenover het Statenland, de Pijpenvliet. Deze vliet zou zijn naam te danken hebben gehad aan de smalle vorm. Wanneer je in het bevolkingsregister kijkt van ons mooie stadje kom je veelvuldig de familienaam van Vliet tegen. Ik heb de aantallen nooit geteld, maar het zou wel eens de meest voorkomende naam in het IJsselstadje kunnen zijn. Wat de oorzaak is van de vele van Vlieten laat zich eenvoudig raden. Of de voorouders van de familie-leden hadden vruchtbare genen of zij waren aanhangers van het principe gods water (vliet) over gods akker laten stromen. Boze tongen beweerden ook weleens dat e.e.a. te maken zou hebben gehad met het buitengewone promiscue leven van de van Vlieten. Een gotspe!

De vrouw van mijn opa Herman van der Klis heette van haar meisjesnaam van Vliet en deze leed een godsvruchtig en bescheiden bestaan. Van deze tak van de familieboom niets dan goeds. Hoewel, in de crisisjaren voor WO2 bewoonde Hendrika van Vliet en haar man een gedeelte van café De Doelen (nu Emmy) in de Kapellestraat. Mijn grootvader Herman zorgde o.a. voor de paarden van het bedrijf Boer, die o.a. een koetsbedrijf bestierde. Ook reed hij op de paardentram, die van Oudewater naar het toenmalige treinstation Papekop pendelde. In die zware economische tijd moest Hendrika wat centen bij verdienen en deed dat door achter de toog van het café biertjes en vooral borrels in te schenken. Nu moet u weten dat alcohol in die tijd een zeer slechte naam had en mijn oma moet deze baan in eerste instantie hebben afgekeurd. Het zal de buitengewoon warme interesse in (familie) geschiedenis zijn, dat uw schrijver nog regelmatig dit établissement bezoekt om – onder het genot van een goede kop koffie – herinneringen op te halen.
Het veteranenteam is reeds jaren de thuishaven van een van Vliet-telg. Hoewel geen familie, groeien de reusachtige CEO en zijn grote leider steeds meer naar elkaar toe. In vroegere tijden ontstonden vaak felle politieke discussies tussen deze twee. De één was een fanatieke aanhanger van de linkse kerk en de ander een adept van Fortuijn en later de witte uit Venlo. Na enkele jaren trainen – bij de veteranen moet je trouwens eerst een ballotagecommissie passeren voor je wordt toegelaten tot het elitecorps – was het zover: hij mocht meedoen met de oudjes van OVS. Jaap was direct enthousiast – alles beter dan wat we hebben fluisterde hij mij toen vilein toe – en op een warme zaterdag in augustus, nu ongeveer 10 jaar geleden maakte van Vliet zijn debuut. Het was niet gelijk een doorslaand succes. Als verdediger raakte hij meer het gras en de tegenstander dan het leder, maar hij had één groot voordeel: een bevallige vrouw. Kijk, dat is nou het grote verschil tussen Jaap en zijn maat. De eerste heeft vooral interesse in de vrouw achter de speler en de tweede (de GGL) is het technisch/tactische brein achter de schaarse successen van de vets. Afijn, na enkele jaren ploeteren, besloot de grootste der twee leiders tot een grote ingreep. Martin werd uit de verdediging geplukt en mocht voortaan als targetman in de aanval gaan fungeren. De rechtse ondernemer was aanvankelijk zeer verbaasd over het vertrouwen van zijn linkse opponent, maar zijn scepsis gooide van Vliet vrij snel over boord. In het compacte systeem wat we gingen hanteren – in het profvoetbal wordt deze strijdwijze nu vaak gehanteerd – is hij tegenwoordig de belangrijkste pion. Hoewel wekelijks er een andere spits naast hem bivakkeert, behoort hij week in week uit tot de uitblinkers van zijn team. Het zelfvertrouwen stijgt met de week en de man is zo verguld met zijn nieuwe rol, dat hij zelfs politiek gezien is opgeschoven naar links. Dit stemt uw correspondent natuurlijk zeer blij en als tegemoetkoming ben ik daarom aanhanger geworden van het vermaledijde populisme. Na enkele nederlagen in het begin van de competitie, dit zou volgens Leo vooral te maken hebben gehad met de linkse signatuur van de laatste man Eykelestam, is er de laatste weken echter een kentering gekomen in de negatieve resultaten.

De nu overwegend populistische veteranen hebben geen enkel respect meer voor de gevestigde orde. Ik geef toe dat ik in eerste instantie veel moeite had met deze ommezwaai, maar na een goed gesprek met Cees den Butter gingen mijn ogen open. “Laat het gaan Manus!”, zei de Butter-telg. “Jullie macht is tanende.” Vorige week waren de verkiezingen in de US. Vele landgenoten bleven die verkiezingsnacht angstvallig wakker en zagen tot hun ontzetting dat Donald het won van Eucalypta. Toen in de vroege ochtend Nederlandse tijd duidelijk werd dat de populisten gingen triomferen appten Martin en zijn leider elkaar enkele euforische teksten. In de aanloop naar afgelopen zaterdag werd langzaam duidelijk dat dit zijn weerslag moest hebben op de uitslag tussen Woubrugge en FC Oudewater.
Het was een koude zaterdagochtend en op veld 5 keken enkele ouders handenwrijvend naar een jeugdteam van onze FC. Het zonnetje scheen waterig, maar verwarmde toch enigzins de gezichten der toeschouwers. Tegen 12 uur waren de veteranen samen gekomen om een beker koffie tot zich te nemen. De koppen werden geteld – 6 mutaties helaas – en even later werden de navigatiesystemen in de auto’s ingesteld. Woubrugge was deze dag onze tegenstander en de rode lantaarndrager ging proberen de rood-wit-blauwen te passeren op de ranglijst. Vanaf de aftrap kwam daar nauwelijks iets van terecht, want FCO was heer en meester. André opende de score: 0-1. Helaas raakte hij hierbij gekwetst en maakte plaats voor Pieter. U weet wel Wind(t) of change. De gemakzucht sloop er helaas een beetje in en Woubrugge trachtte het initiatief weer terug te pakken. Lange tijd waren de ploegen in evenwicht totdat uit het niets de 1-1 moest worden genoteerd. Edwin, hij verving de keepers Kwaak en Kats uitstekend, kwam eigenlijk pas voor de eerste keer in actie. Na de thee verving Jan Leo de Wit. Ook deze CEO barst van het zelfvertrouwen. De gehele eerste 45 minuten snelde de rechtsachter langs de krijtlijn en kwam telkens a la Rick Karsdorp in de buurt van de zestien van de veendorpers. Tot zijn schrik moest ook hij geblesserd het veld ruimen. Tot slot verving Oldtimer Henk Fred. De kleine man gaf de term altruïsme weer een nieuwe glans. Hulde. Na de rust verdween het novemberzonnetje geheel achter de dikker wordende bewolking en een schrale wind schuurde langs onze wangen. De wedstrijd dreigde als een nachtkaars uit te gaan, doch Pieter en Martin dachten hier anders over en zetten een tandje bij. De v.d. Windt-nazaat liet net als vorige week zijn rechtervoet spreken en via o.a. een prachtige aanval van Vliet scoorde Pieter de 1-2 en de 1-3. Ook hij moet geïnspireerd zijn door de toenemende macht der populisten. Vele kansen volgden, maar de Woubrugge-goalie was voortdurend een sta-in-de-weg. André was ondertussen in het veld gekomen en deed er alles aan om de wedstrijd in het slot te gooien. Hoe hij ook strooide met passes, tackelde en op doel schoot, het bleef bij 2-3.

Afgelopen woensdag na de training, luisterde een ex-veteraan nog ademloos naar de uiteenzetting van Stigter over de toenemende macht van het volk. Wanneer wij allemaal tot inkeer zouden komen, zo fulmineerde hij met felle blik, konden de veteranen zelfs nog de titel pakken. De laatste 10 minuten sloop de onzekerheid er weer in en met de billen tegen elkaar floot de scheids in de 99e minuut voor het einde. De eerste overwinning was binnen!! Na afloop werden de teamgeest, de taktische zetten van de leiding, maar vooral de klasse van de voorhoede gezien als bouwstenen tot deze triomf. André vond de overwinning een logisch gevolg van de ommezwaai naar het populisme. Martin was vooral benieuwd of zijn goeroe de rug recht zou houden in deze woelige tijd. Gelukkig werd zijn vertrouwen niet beschaamd en toen hij uitgebreid werd gefêteerd door Jaap en zijn maat wist hij het zeker: hij had er een vriend bij.