Ouderen onder ons vinden de winters van tegenwoordig maar niks. Vroeger, ja vroeger, toen had je winters. Echte winters. Uw correspondent is van de babyboomgeneratie en in zijn herinnering schaatste men vroeger iedere winter wekenlang op de Grote Gracht of op de Kerkwetering. Beide schaatsbanen waren bij langdurig schaatsplezier zelfs feeëriek verlicht en werden ook goed onderhouden door de buurtvereniging ter plekke. Veel amoureuze momenten ontstonden op de schaats, hoewel je goed op moest passen niet op scheve Noren te gaan flikvlooien. Koek en zopie waren natuurlijk ook aanwezig en op de Grote Gracht klonken regelmatig The Kinks en The Moody Blues uit het slaapkamerraam van de ons welbekende Fijke Achterberg. De bassist brengt op woensdagavonden nog immer deze sixties-muziek ten gehore. De Achterbergtelg woonde toen op de Lange Burchwal aan de grachtkant naast mijn grootvader Hannes Prins. In Oudewater-Noord schaatsten de sportievelingen onder ons veel op de boerenslootjes aan de Oude Singel. Daar kon men al na een paar nachten matige vorst de ijzers onderbinden. De winter van ’63 was zeer streng en langdurig, we schaatsten voor mijn gevoel toen maandenlang. Terugkijkend in de weergeschiedenis klopt deze herinnering vrij aardig. Het vriesweer begon reeds op 5 december 1962 en zou duren tot half maart ’63 (!). Het wordt de strengste winter genoemd in bijna 200 jaar. In dat jaar werd de zwaarste Elfstedentocht ooit gereden en gewonnen door de legendarische lange afstand-schaatser Reinier Paping. In de jaren ’70 vielen de ijzige winters zwaar tegen. Tot de winter van ’78-’79 zich aandiende. Vlak na oud en nieuw begon de koude ons land in de greep te krijgen. Strenge vorst afgewisseld met snelle dooi én veel sneeuw veranderde ons land in een poollandschap. Na een zware sneeuwstorm op 14 februari was Nederland boven de lijn Amsterdam – Harderwijk wekenlang totaal afgesloten van het zuidelijke deel. Er was helemaal geen verkeer mogelijk, want strooien hielp niet bij deze extreme omstandigheden. Door de harde wind zag je soms sneeuwhopen van meer dan 5 meter hoog. Grote problemen ontstonden met toevoer van voedsel voor mens en dier. Door de vele ijzel in onze regio kon regelmatig op de openbare weg worden geschaatst. De vele bouwvakkers uit ons stadje zaten wekenlang in de vorstverlet bij moeders de vrouw thuis. In de jaren ’80 kregen we (met de twee Elfstedentochten als gevolg) in februari ook veel vriesweer voor de kiezen. In de decennia erna werden veel winters als zacht bestempeld. Uitzondering was het jaar 2005. Er viel toen veel sneeuw. Ook de voetbalsport heeft in het verleden regelmatig last gehad van slechte weersomstandigheden. Vroeger maakte je je als junior al zorgen wanneer er enkele spatten regen of sneeuw op het Markveld neer daalden. Als jouw wedstrijd dan niet door ging – je kon dat bij kapper Bleyenberg aan de Leeuweringerstraat zien – was je het hele weekend in mineurstemming. Vaak werd het veld uit voorzorg gespaard voor de wedstrijd van het 1e elftal op zondag. In de wintermaanden trainde de jeugd van OVS in de gymzaal van de Openbare School aan de Waardse Dijk. Voor buur UNIO was de toestand in de winter nog veel nijpender. De vele elftallen, die de papen hadden vanaf eind jaren ’60 moesten ook nog eens trainen op het enige veld dat de RKSV had. Reeds na de jaarwisseling stond er dan vrijwel geen gras meer op het terrein. Nadat UNIO verkaste naar de IJsseluiterwaarde en er een heus trainings-accommodatie werd aangelegd verbeterde dit veel voor de conditie van de speelvelden. Doch ook toen gebeurde het regelmatig dat de laagste teams de pisang waren als het weer verslechterde. Zij waren nl. de laagste in de pikorde en werden als eerste afgelast.
Zo speelden de veteranen van OVS regelmatig nog in de maand mei enkele avondpotjes om de competitie af te maken. Met de komst van kunstgras is bijna een optimale situatie gecreëerd. Heden ten dage gaan de wedstrijden vaak niet door omdat de veranderde sportethos zijn intrede heeft gedaan. Vanaf december tot aan maart gaan voetballers bij bosjes op wintersportvakantie of in retraite in een oude boerderij in Drenthe. De veteranen hebben daar ook last van. Daarom heeft de staf der vets besloten de KNVB-norm van 15 spelers per team los te laten en er 25 van te maken. Het stuitte op veel weerstand bij sommigen, echter in de praktijk waren mutaties van 10 man schering en inslag.
Zo ook afgelopen zaterdag. Terwijl heel Nederland bij de kachel bleef, moesten de veteranen wel aantreden. De telefoon van de leiding stond vanaf 8 uur ’s morgens roodgloeiend. De meeste oudjes hoopten dat de consul van dienst en hun leiders het op een akkoordje zouden gooien en de confrontatie tegen het sterke Be Fair zouden afkeuren. Vlak voor aanvang bestond de lijst van spelers uit slechts 13 man van de 25. Menig speler kwam verkleumd de kantine binnen en ontdekte dat er ondanks de grote leegte er een behaaglijke warmte hing. Deze werd niet in de laatste plaats veroorzaakt door de gastvrouw van dienst Janice Goossens. Deze ex-spelersvrouw én ex-zangeres van the Rimple Minds kreeg met haar gulle lach en blonde haren iedereen weer snel op kamertemperatuur. Toen de spelers de Schotse schone ontdekten, verdrong men elkaar om haar te feliciteren met de titel: “Schoonste vrouw van Nederland”. Ondanks de vele steekpenningen van ondernemerJan van Dam is de 1e plaats toch verdiend volgens haar man Berry. De te vroeg gestopte veteraan keek vanaf een hoekje toe en zag hoe sommige veteranen wel erg lang de winnares omhelsden. Daarbij kunnen we helaas niet voorbij aan het feit dat met name Roeland, Cees en Henk het uren na de wedstrijd nog hadden over de koningin van de poetskunst. Tijdens de wedstrijd tegen de zwart-witten uit Waddinxveen was al duidelijk dat de voornoemde heren totaal niet bij de wedstrijd waren en voortdurend moesten worden wakker geschud. De oudste veteraan heeft trouwens met zijn eigen gade niets te klagen. Jolanda schijnt vroeger al eens de trofee voor de schoonste vrouw te hebben ontvangen volgens Henk. Roeland klaagde pas geleden over het feit dat zijn geliefde te veel met haar neus in de boeken zit, in plaats haar taken als huisvrouw goed uit te voeren. De verdediger zou eens de geschiedenisboeken moeten opslaan over de emancipatie van de vrouw. We kunnen hem met name de geschriften van Joke Smit en Hedy d’Ancona aanbevelen. Cees schijnt net als Henk een uiterst nette echtgenote te bezitten, maar denkt voortdurend dat achter de heuvel alles groener is. Ook hij liet vaak steekjes vallen tegen Be Fair en moest vaak worden gered door uitblinkers Edwin en Jeroen. Daarachter stond Gert zijn mannetje. De keukenprins had meer dan een half jaar niet op doel gestaan, maar kweet zich uitstekend van zijn taak en hield ons derhalve met enkele goede reddingen nog lang in de race. De Waddinxveners waren met name in de eerste 45 minuten de betere ploeg en speelden ons zelfs bij vlagen van de mat. De tactiek bestond uit een curieuze opstelling van 4 – 6. De middelste zes vielen bij balbezit aan samen met één der backs, waardoor de afweer bij de FCO in een totale chaos veranderde. Wanneer wij sporadisch de bal hadden trok men zich massaal terug naar eigen helft zodat Kees en Johan het voorin heel zwaar hadden. De 0-1 en 0-2 waren dan ook dik verdiend. We misten sterkhouders als Richard en Martin de Waal erg, maar na de thee ging de knop zichtbaar om en lieten wij meer onze tanden zien. Edwin en Jeroen hadden geen directe tegenstander en traden – net als vorige week Jan en Jeroen – op wanneer de middenvelders doorkwamen met hun loopacties. Jan als extra slot op de deur op rechts en de wakker geschudde Roeland completeerden de sterke verdediging.
Be Fair kreeg nauwelijks meer kansen en omdat met name Johan geen gelukkige dag had aan onze zijde bleef de stand 0-2 gehandhaafd. Man of the match werd Jeroen. Arbitrair volgens Edwin. Gelijk heeft ie. Met 7 punten uit 10 wedstrijden gaan we de welverdiende winterstop in. Deze pauze duurt tot half februari. Wij wensen iedereen fijne feestdagen toe.
Geef een reactie