Het zonnetje schijnt op de vroege zaterdagmorgen al uitbundig als zuster Klivia opa zijn beschuitje smeert. De oude heer heeft nauwelijks geslapen, want nadat hij in juli afscheid had genomen van zijn geliefde OVS, kon hij het niet verkroppen dat zijn oude ploegmakkers vorige week zo waren afgegaan tegen IJVV en besloot na ampel beraad met de nachtzuster zijn voetbalschoentjes weer tevoorschijn te halen. Begerig keek de kleine man naar de slanke vingers, die haast sensueel de zachte boter uitsmeerde. “Mag ik vandaag wat meer hagelslag zuster?”, vroeg hij. Zijn kleine lijf zat vol endorfine en terwijl hij zachtjes kuchte – een erfenis van zijn vader – knikte de zuster lieftallig. Zijn kleine tasje stond al klaar in het halletje. In het zijvakje van de voetbaltas zat zoals altijd een rolletje King pepermunt. Dan kon hij in de rust een beetje op adem komen, zo had de rijzige verzorgster hem toegefluisterd. Ondeugend dacht de kleine man aan een sketch van Kees van Kooten, waarin de partner van Wim de Bie verhaalde over de tijd dat hij voor de eerste keer naar dansles ging. Dat zat zo. Op jonge leeftijd was de Hagenaar naar dansschool De Tango gestuurd – dat hoorde toen bij je opvoeding – maar was erg onzeker over hoe zijn, op dat moment nog onbekende, danspartner hem zou bejegenen. Een oudere neef had hem verzekerd dat een rolletje pepermunt in je Terlenkabroek wonderen zou verrichten. Later zou hij ontdekken dat dit iets te hoge verwachtingen zou scheppen bij de jonge deernen. De oude baas stapte met een glimlach op de mond de seniorenflat uit en met kleine stapjes ging de oldtimer op weg naar het Markveld.

Het was een drukte van jewelste op het FCO-complex en ietwat onzeker liep hij richting ingang. In de hal doemde een reusachtige trap op. Voorzichtig ging hij trede voor trede naar de eerste verdieping en toen hij eindelijk boven was gekomen trof hij gelukkig een bekende. Het was Hans Boele, die op weg was naar de gloednieuwe keuken, alwaar chef-kok Richard reeds de mise en place aan het voorbereiden was. Opgelucht haalde de kleine, dappere man adem. “Ben je via de trap gekomen opa?”, vroeg de nazaat van papa Konings met een grijns. “Als ik jou was zou ik de volgende keer gewoon de lift nemen.” “Is wel zo makkelijk!” Gerustgesteld liep de veteraan richting bar. Daar zaten reeds enkele notoire drinkebroers. Eén der barzitters was Jean le Chèvre en luid gesticulerend vroeg hij om twaalf uur al om zijn tweede kan gerstenat. Ook de grote grijze leider, beter bekend als de GGL, was reeds aanwezig en trommelde lustig mee met een bekend nummer van Phil Collins. Opa keek bewonderend om zich heen. Hij waande zich even op de twaalfde verdieping van toren C en hoopte stiekem één van de aantrekkelijke vrouwelijke kantoorbediendes tegen te komen.

Plotseling werd hij verblind door een fel wit licht. Hij werd terstond wat duizelig, maar Jacques Miltenburg had dat gelukkig in de gaten en liet even zijn kopje koffie en zijn kletsmaat Otto voor wat het was en dirigeerde opa naar een zitplaats aan het raam. “Gaat het een beetje?”, vroeg Otto en bood hem een glaasje water aan. Nog enigszins ontdaan wees de grijsaard naar de hoek van de bar. Er was echter niets opvallends te zien. Of het moesten de melkwitte benen zijn van Theo v.d. Nol. De oud-glazenwasser had de dag ervoor zijn kersverse AOW aangewend om een korte broek te kopen. Pia Vlasman had hem daartoe aangezet, zo vertelde hij later op de dag. Hij was op zijn minst een opvallende verschijning in de kantine. Een uitgemaakte zaak zelfs. Vele uren later hoorde uw schrijver uit betrouwbare bronnen dat deze kledij was bedoeld voor de opnames van het gloednieuwe RTL-programma Wie is de Nol? Theo wilde de driekwart pantalon eerst inlopen en de thuiswedstrijd van FCO 1 tegen Kamerik leek hem een goed moment. Afijn, inmiddels verstreek de tijd en tegen half één vroeg de kleine heer zich af waar de rest van zijn team bleef. “De wedstrijd gaat niet door opa!”, riep Janice nippend aan een Chablis 2006. Even was hij van slag, maar toen dwaalde zijn gedachten al snel af naar het zijvakje van zijn voetbaltas beneden in de hal. “Waar is de lift?”, vroeg hij. “Ik heb frisse lucht nodig en wil naar buiten!” Hans, de souschef fricadelle, leidde hem naar de lift en toen hij opgelucht het terras opstapte trof hij een grotesk drinkgelag aan. “We hebben gewonnen!”, schreeuwde de CEO van Vaartland hem toe. “Met 3-2!” Het begon hem weer te duizelen. Anja zag dit en zette hem tussen haar en haar inmiddels buiten gekomen Schotse vriendin in.

“Hallo. Hallo!” “Wakker worden!” Abrupt werd onze oudste veteraan wakker gemaakt. Hij stond voorzichtig op en met de slaap nog in de ogen waggelde hij naar het toilet voor een ochtendplasje. In zijn iets te kleine pyjamabroek – te heet gewassen waarschijnlijk – ging hij op zoek naar het rolletje King. Helaas. Zou hij het allemaal hebben gedroomd?