Indianenverhalen. Een term die in de jaren ’70 is ontstaan. Over het algemeen bedoelt men er verhalen mee, die nauwelijks waarheden bevatten. De laatste decennia wordt deze uitdrukking bijna niet meer gebruikt en daar voor in de plaats spreken we van broodje aap-verhalen. Deze heeft zijn oorsprong in het boek “Broodje aap” van de schrijver Ethel Portnoy (1978). Indianenverhalen zouden een te negatieve klank bevatten en de indianen als groep een slechte naam geven. Babyboomers – geboren in de wederopbouwtijd na WO2 – groeiden op met Amerikaanse films en boeken over de strijd tussen de cowboys en de indianen. Daarbij werden de cowboys – immigranten uit Europa – gezien als de helden en de indianen – de oorspronkelijke bewoners – als de slechteriken. De opkomst van de televisie in de jaren ’60 zorgde zelfs voor een ware hype. Wie van de naoorlogse generatie kent niet de tv-series “Bonanza” en “Rawhide”. Namen als Little Joe, Hoss, Adam en pa Cartwright (Bonanza) en Gil Favor, Rowdy Yates en Whisbone (Rawhide) zijn voor de huidige zestig – en zeventig-jarigen zeer bekend. Op een willekeurige zaterdagmiddag waren de straten leeg en keken we met de gordijnen dicht naar de wilde avonturen van onze helden. Na afloop stoven we naar buiten en met de (speelgoed) pistolen – gekocht bij de gezusters de Veen op de Visbrug – in de hand speelden we dan de aflevering na. Ook lazen we met rode oortjes de boeken over Winnetou en Old Shatterhand. Deze verhalen kwamen uit het brein van de Duitse schrijver Karl May en werden vaak ook verfilmd. In ons land waren de boeken van Arendsoog en zijn vriend Witte Veder erg populair. De auteurs Jan en zoon Paul Nowee waren verantwoordelijk voor vele uren leesplezier. In de katholieke bibliotheek van Oudewater aan het Heilig Leven waren alle delen te leen. De Nowees waren hun tijd ver vooruit, want reeds vanaf de eerste pennevrucht werden de mistoestanden rond de indiaanse Apaches in de spannende avonturen verweven. In de jaren ’70 waren de komische films van Bud Spencer en Terrence Hill erg populair. Eigenlijk hebben alleen de zgn. Spaghetti-westerns zoals Once upon a time in the west, The good, the bad and the ugly een iconische waarde gekregen. In deze klassiekers van het witte doek waren bijna alle clichés over cowboys en vooral de indianen volledig verdwenen. Heden ten dage is de western een bijna vergeten genre, hoewel de recente film “The revenant” wel weer een klassieker in de dop kan worden genoemd.

De benaming indianen is zoals we allemaal weten een foute. Per abuis dachten grote ontdekkingsreizigers als Columbus en Vespucci dat zij via de westelijke route een kortere weg naar het vroegere Indië hadden gevonden en noemden de bewoners van het ontdekte gebied per abuis Indianen. Wereldmacht Spanje zag wel brood in het continent en zorgde tegelijkertijd voor een ware slachting onder de bevolking. De Spaanse veroveraar Hernán Cortés dacht in eerste instantie op een vrij vredelievende wijze de Azteken voor zich te winnen, maar toen hij een complot tegen hem ontdekte nam hij rigoreuze maatregelen. De uitbraak van een pokken epidimie was uiteindelijk de nekslag voor de Azteken. Een prachtige, hoogstaande beschaving was ten einde. De Spaanse overheersing zorgde er ook voor dat de ganse goudvooraad naar Europa werd verscheept. Nederland “profiteerde” hier ook van. Scheepsadmiraals als Piet Hein waren eigenlijk ordinaire piraten en vele scheepsladingen vol met goud, zilver en andere kostbare goederen werden de Spanjaarden afhandig gemaakt. De Maya’s – ook een bekende indianenstam – hadden hun domicilie in Midden-Amerika. Er zijn rond de oorsprong van de indianen op het Amerikaanse continent vele theorieën bekend. De allerbekendste is dat de bewoners uit Oost-Azië via de Beringstraat zijn overgestoken naar het gebied wat nu Alaska is. Er zijn de laatste 100 jaar vele onderzoeken gedaan over het waarheisdgehalte van deze theorie. De meeste recente vondsten wijzen uit dat reeds in de laatste ijstijd Amerika was bewoond door indianen én dat hun DNA overeenkomt met vroegere bewoners van Centraal-Azië en Oost-Azië. Vanwege een chronisch tekort aan voedsel door de oprukkende koude zouden zij via de Beringstraat zijn geëmigreerd.

In Honduras woonden en wonen naast de Maya’s ook een minder bekende stam: de Lenca’s. Columbus zette in 1502 voet aan wal en noemde de zee vanwege de grote diepten Golfos de Honduras. Golf van de dieptes. Na vele oorlogen werd het kleine landje in 1838 een soevereine staat. De huidige bevolking moest daarna nog vele ontberingen ondergaan en de democratie is na diverse conflicten nog steeds erg fragiel. In 1998 veroorzaakte de orkaan Mitch trouwens een regelrechte catastrofe. Het land herbergt al sinds lange tijd een bekende Oudewaternaar. De blonde geelbuik André Stigter vond daar de liefde van zijn leven, maar keert de laatste jaren nog regelmatig voor langere tijd terug naar zijn geboortegrond. André Stigter zette de eerste voetbalstappen bij OVS. De krullebol bleek al snel een talent, maar zijn rebelse karakter stond een echte doorbraak in de weg. De angry young man had het in zijn jonge jaren regelmatig aan de stok met de leiding, tegenstanders én ploeggenoeten. Na zijn verhuizing naar Midden-Amerika verloren we hem uit het oog. Wegens familie-omstandigheden kwam André voor langere tijd naar Oudewater en om de tijd te doden meldde hij zich op het Markveld. Daar trainde hij trouw elke woensdagavond mee met de veteranen. Al gauw viel zijn talent op en de leiding der veteranen zag in hem de ontbrekende schakel naar het succes. Aanvankelijk moest Stigter een beetje wennen aan het niveau en moet in het begin hebben gedacht in de G-league te zijn beland.

Deze zomer keerde hij wéér voor lange tijd terug naar zijn geboortegrond. Ook nu meldde hij zich bij de veteranen. Nu bij de kersverse club FC Oudewater. De oudjes begonnen het seizoen wederom erg matig. Halverwege de eerste seizoenhelft werd het gelijkspel tegen de gedoodverfde kampioen Aarlanderveen met gejuich ontvangen en in deze remise (2-2) zagen de optimisten een wederopstanding. Helaas zorgden de vele blessures van met name de twee keepers Gert Kats en Martien Kwakernaak voor een terugval. De met veel moeite gewonnen strijd (Woubrugge) om de rode lantaarn bracht geen ommekeer. De laatste weken wordt het team geteisterd door een tsunami aan mysterieuze liesblessures. Zeker een handvol veteranen grijpt dagelijks naar de pijnlijke streek tussen liefdeswapen en dijbeen. Een en ander zouden volgens Cees den Butter te maken hebben met een slechte bedconditie. Terwijl de ondeugende oud eerste elftalspeler zelf al weken een rugblessure veinst, strooit hij met de wildste indianenverhalen rond over zijn ploeggenoten. De praatjesmaker ontpopt zich trouwens steeds meer als sexuoloog in spe. Ook de andere Kees ventileert regelmatig zijn mening en ook hij doet zich voor als een connaisseur pur sang. Uw schrijver is er echter van overtuigd dat de geestelijk leider, die over enkele weken zijn inauguratierede zal houden, een serieuzere rol kan gaan spelen in deze netelige kwestie. Volgens speler Leo de Wit spelen de twee (C)Kezen so wie so een kwalijke rol in de liezenaffaire. Volgens hem beweren boze tongen zelfs dat de twee charmeurs de gekwetsten hebben aangestoken met een geheimzinnig virus. Inguinalis Cockus was tot nu toe een vrij onbekende aandoening, maar volgens Leo ( bron: The British Medical Journal) staat het virus aan de vooravond van een wereldwijde doorbraak. Ergo: de zaak stinkt aan alle kanten en deze liezengate zou weleens verstrekkende gevolgen kunnen hebben voor de voetbalresultaten aan de ene kant en de prestaties in de slaapkamers aan de andere kant. U hoort hier in de toekomst ongetwijfeld meer van.
Zaterdagochtend werd de dag bedekt door een grauwe deken van motregen. Een sombere dag, die nog zwarter werd door de vele absenties die de leiding op zijn bordje kreeg. De eerder genoemde liesvirus bracht grote schade toe aan de selectie, maar ook vakantie en lichte griepverschijnslen zorgden voor een kleine spelerslijst. Gouda kwam op bezoek en ook zij hadden een kleine selectie tot hun beschikking. Het vertrouwen dat de leiding ondanks de vele mutaties uitstraalt op de groep werd in de eerste 45 minuten uitbetaald middels een fantastische ruststand van 2-0! Vanaf het eerste fluitsignaal van scheids Rien v.d. Stok pakten we het initiatief en onder leiding van André Stigter voorin, Ignace op het middenveld en Richard en Jan in de achterste linie zetten we de Gouwenaars onder druk. Een uitbraak op rechts werd onreglementair gestuit en de strafschop die daarop volgde werd door Richard Karlas onberispelijk ingeschoten. De tweede was een beauty. Marco penetreerde diep (zijn specialiteit volgens Zwanenburg) en schoot uit een moeilijke hoek onhoudbaar de 2-0 tegen de touwen. Pieter moest zich jammer genoeg laten wisselen met een liesblessure (!). Harold nam zijn taak over en zou later een belangrijke rol spelen in de tweede seizoensoverwinning.

Gouda kwam echter herboren uit de kleedkamer en scoorde al snel de 2-1. Van paniek was gelukkig geen sprake, want via een snelle counter en een fantastische pass van Henkie liet Harold de 3-1 aantekenen. Gouda was even van slag en daar profiteerde uitblinker André van: 4-1. Na een minuut of twintig ging de krappe selectie toch zijn tol eisen en door vermoeidhiedsverschijnselen moesten de FCO-ers ver terug. Gouda zette aan en kreeg door de 4-2 weer vertrouwen in een goede afloop. FC Oudewater wankelde en na de 4-3 moest de weer teruggekeerde Pieter toch weer plaats maken voor een teamgenoot. Harrie zat wat bleekjes in de dug out en had weinig zin om nog 15 minuutjes gas te geven. Daarbij moet worden vermeld dat de sluitingen van trainingspak en jas niet meewerkten. De tegenstander rook bloed en de nimmer versagende Jan Eijkelestam moest alle zeilen bijzetten om de zege binnen te halen. Tegen half drie floot Rien voor de laatste maal en de tweede overwinning was een feit. Met 7 punten kunnen we de komende feestdagen luister bij zetten en met vol zelfvertrouwen naar de tweede competitiehelft uitkijken. Helaas zal het aanstaande vertrek van spits André een groot gemis blijken. De Stigter-telg gaat binnenkort terug naar zijn gezin in Honduras en weer genieten van de zon en de Midden-Amerikaanse cultuur. André was zoals eerder gezegd een zeer trouwe bezoeker van de woensdagavondtrainingen en zijn inzet en inbreng een voorbeeld voor ons team. Jaap en uw correspondent zullen hem erg gaan missen en namens het hele veteranenteam wensen wij hem alvast een voorspoedige reis toe en hopen hem na niet al te lange tijd weer te kunnen ontmoeten in het Oudewaterse. Het ga je goed kerel!