“Take me to the magic of the moment
Of a glory night
Where the children of tomorrow dream away
In the wind of change”
(The Scorpions 1991)

Wind is niets anders dan de verplaatsing van lucht. Veel belanghebbenden vinden dit echter wel een erg simpele voorstelling van zaken. In de loop van de herfst en winter neemt de wind vaak in kracht toe en vanaf 9 op de schaal van Beaufort noemen we dit storm. Tegenwoordig halen we voor een stormpje onze neus op, maar in het verleden hadden sterke winden enorme invloed op ons bestaan. In de middeleeuwen waren zware stormen regelmatig de oorzaak van fikse overstromingen. De geschiedenis van ons kleine landje wijst uit dat vooral in de maand november de krachtigste stormen zijn ontstaan. Op 19 november 1421 bijvoorbeeld, de naamdag van St. Elisabeth, veroorzaakte een noordwesterstorm een enorme overstroming in het westen van ons land. Er kwamen naar schatting 200.000 inwoners om. De meest recente orkaan die Nederland met grote gevolgen teisterde, was op 31 januari 1953. Deze zorgde ervoor dat vooral in de provincies Zeeland en Zuid-Holland de dijken bezweken. Deze overstroming, ook wel Beatrixvloed genoemd, had blijkbaar zoveel teweeggebracht dat men het welbekende Deltaplan ten uitvoer bracht. Betere dijken en enorme stormvloedkeringen moesten ervoor zorgen dat dit nooit meer zou gebeuren. Binnenkort start er op de publieke omroep trouwens een nieuwe tv-serie over een gigantische overstroming. Amersfoort aan Zee komt zo weer akelig dichtbij! Ook windhozen en tornado’s brengen soms schade toe. Deze ontstaan vooral in voorjaar en zomer. Ik weet nog als de dag van vandaag de impact die de zware windhoos halverwege de jaren ’60 op ons geliefde Oudewater had. Het was een warme, benauwde zaterdag medio augustus dat uw schrijver met zijn Oude Singel vrienden Gijs van Zandwijk, André Koops, Hans de Bruijn en de gebroeders Pardoel door de straten slenterde. Normaal gesproken trapten we op zo’n vrije dag tegen een balletje in het Plesmanplantsoen of visten we met onze bamboehengels bij het brugggetje dat de Linchoten met de Grote Gracht scheidde. Deze dag echter was het zo drukkend warm, dat de fut om maar iets te ondernemen ontbrak. Plots viel het één van ons op, dat het zo stil werd. We keken om ons heen en ontdekten dat daarbij dat de hemel aardedonker begon te kleuren en dat er een vreemde kleur groen in vermengd was. De vogels schenen van de aardbodem verdwenen te zijn. Binnen enkele minuten begon het te bliksemen en er stak een sterke wind op. We besloten maar op huis aan te gaan en dat bleek een goed idee. Nog maar nauwelijks hadden we de deuren van onze huizen gesloten of de hel brak los. In enkele ogenblikken zorgde een sterke windhoos en een gigantische hagelbui ervoor dat alle ruiten in onze voorgevel aan diggelen gingen. Totale paniek aan de Oude Singel 22 en waarschijnlijk ook in de overige Oudewaterse huishoudens! Mijn vader nam direct initiatief en bonjourde ons vanuit de huiskamer naar de kleine keuken. In de schuur pakte hij toen wat gereedschap en een hoeveelheid hout en timmerde toen snel en kordaat de kapotte ramen dicht. Na afloop vertelde de oud-penningmeester van OVS dat hij in eerste instantie het meeste vreesde voor de tv. Niet lang erna waren de ramen aan de ouderslaapkamer aan de beurt om af te dekken, maar de storm was gelukkig alweer voorbij. Snel ging ik naar buiten en trof daar mijn vrienden, die opgewonden enkele hagelstenen zo groot als tennisballen in hun handen hielden. Schilderbedrijven hadden nadien nog weken werk om de vele honderden kapotte ruiten te vervangen.

Ook op het Markveld bij OVS zorgde ooit een zware storm voor veel overlast. In vroegere tijden hadden de rood-witten de beschikking over een tribune en deze stond ongeveer op de plek waar nu de scheiding is tussen de twee kunstgrasvelden. Daar deze al vaker de speelbal dreigde te worden van de wind, werden er luiken aan de achterkant getimmerd. Hierin waren schuiven gemonteerd, die naar wens open en dicht konden worden gedaan. Bij stormdreiging gingen deze open, zodat de wind er doorheen kon. Op een dag in de vroege jaren ’70 is dit helaas mis gegaan en is de tribune omgewaaid. Aangezien de magere tijden voor de club waren aangebroken besloot het bestuur deze niet te vervangen.

Ook bij de veteranen gaat het al jaren niet voor de wind. Ik zal u vertellen uit welke hoek de wind waait. In vorige stukken op de FCO-site werd al vaak geprobeerd de ware oorzaak te vinden dat we de wind nauwelijks nog in de zeilen hebben. Vaak beloofden de spelers beterschap, maar dit duurde doorgaans slechts kort en al snel sloeg men de adviezen in de wind. Ook afgelopen zaterdag was de stemming voor de wedstrijd tegen De Rijnstreek opperbest. De wind zou vandaag uit een andere hoek gaan waaien zo was de algehele teneur. We beschikten over wel 16 man en dat zou ervoor zorgen dat elke bos stro voor de wind zou gaan. Fred verving Kwaak. Martien was geblesseerd. Gert moest voor de zoveelste maal in de keuken van de FCO zijn schort voor doen, zodat we besloten de Hollander de handschoenen aan te doen. De eerste 20 minuten was er geen vuiltje aan de lucht en waren we minstens gelijkwaardig. Alles leek voor de wind te gaan, totdat er zomaar uit het niets de 0-1 viel. Fred liet het er niet bij zitten en liet de wind niet door de hekken waaien. Voortdurend maande hij zijn teamgenoten tot betere prestaties. Cees den Butter, hij mocht vandaag in de spits acteren samen met André, sloeg dan ook kort daarna toe: 1-1. De ietwat idolente den Butter zou even later een enorme mogelijkheid onbenut laten om een voorsprong te nemen. Rijnstreek nam echter langzaam het initiatief over en al vrij snel liepen de Nieuwerbruggers uit naar een comfortabele 1-4. Terstond kreeg de assistent-scheidsrechter van de FCO de wind van voren. Elke mogelijkheid werd te baat genomen om de man de wind uit de zeilen te nemen. In kleedkamer 6 werd meegedeeld dat een flink aantal spelers plaats moesten maken voor verse krachten. De raadgevingen over opstellingen, taktieken vlogen als vanouds door de ruimte. De meest bescheiden veteranen lieten daarbij de mantel naar de wind hangen: zij volgend blindelings hun mening. Vandaag was Pieter de meest zwijgzame. Harrie was nl. afwezig. Afijn, de thee smaakte ondanks de grote achterstand erg goed en vol moed volgden de spelers scheidsrechter Ron Stalvord richting veld 5. Voor uw scribent nog altijd “het OVS-veld”. De zwart-witten uit het veendorp trokken zich niets aan van het optimistische gevoel der FCO-veteranen en gingen onverschrokken voort in hun aanvallende spel. Bij tijd en wijle bevonden zich twee handen vol Oudewater-spelers rond de zestien, maar hoe de leiding ook schreeuwde alle adviezen werden in de wind geslagen. De 1-5 was een logisch gevolg van het goede spel van de opponent. De GGL kreeg nog meer de wind van voren en enkele minuten later liep De Rijnstreek uit naar 1-6. Pieter begreep de ernst van de ontstane situatie en liep richting zijlijn om een slokje te nemen uit zijn wonderflesje. U moet weten dat de v.d Windt-telg iedere wedstrijd een flesje AA rond de middellijn legt. Hij krijgt van de enorme inspanningen die hij iedere week weer moet leveren, last van zijn luchtwegen en een slok koud vocht brengt dan enige verlichting. De laatste weken trekken deze krachtinspanningen een bijna te grote wissel op de man en ondanks de tomeloze energie die hij tentoonspreidt, krijgt hij te weinig waardering. Halverwege de tweede 45 minuten liep hij dus weer eens richting de plastic flacon en keek daarbij mismoedig naar zijn leider. Deze riep Pieter direct bij zich en fluisterde hem iets geheimzinnigs in de oren. Ondertussen was Cees moegestreden gewisseld en op dat moment stond er geen enkele vet(!) meer in de voorhoede. De zoveelste aanval werd door Richard vakkundig afgeslagen en de bal werd daarbij keihard richting middenlijn gekogeld. Ondertussen was Pieter aangekomen op de plek waar de GGL hem had gezonden. Toevalligerwijs kreeg v.d Windt het leder voor de voeten, controleerde de bal eenvoudig en aarzelde geen moment: 2-6. Van grote afstand liet hij het net bollen. Prompt vonden enkele spelers het nodig om er de wind weer onder te krijgen. Pieter stak stoïcijns een handje omhoog en nam een slok. Nog geen twee minuten later schoot hij zijn tweede binnen. Nu zocht hij triomfantelijk het gezichtsveld van zijn goeroe en de laatste balde zijn vuisten. Eindelijk iemand die niet de huik naar de wind liet hangen en op de leiding vertrouwde. André zag het vanuit de dug-out gebeuren en zag toen zelf ook weer mogelijkheden om het tij te keren. Nog maar nauwelijks weer terug in het veld schoot hij nummer 4 binnen. Dat de rood-zwarten inmiddels er al 7 in hadden liggen deed niets af aan de vreugde om de fraaie treffer. Na afloop vonden sommigen het nodig om hun grensrechter er vilein op te wijzen dat hij deze wedstrijd wel erg veel fouten had gemaakt. Ook in de kleedruimte kreeg hij de wind van voren en wilde eigenlijk het bijltje erbij neergooien, zo getergd was de linesman. “Ach joh!”, laat je niet opnaaien probeerde Marco sussend. Na enkele biertjes was de wind gelukkig wat gaan liggen en toen Pieter een half uur later aan de ronde tafel sprak over de geniale zet van de vermaledijde GGL, toverde dit een heuse glimlach op de mond. “Eindelijk erkenning.”, dacht Mc stilletjes. De uren die volgden leverden weer vermakelijke taferelen op. De beelden die hierbij horen komen niet op Facebook, Instagram of Snapshot, maar worden opgeslagen op een bijna 62-jarige harde schijf. Misschien dat deze ooit nog eens worden gebruikt in de proza op deze site. U bent gewaarschuwd!