Zich scharen. Kent u die uitdrukking? Ik moest hieraan denken toen ik afgelopen zaterdag Gert Kats – bij het eerste schot op zijn doel – mis zag tasten en teleurgesteld zijn rechterhand opstak richting leiding en zo tegenstander Woubrugge door de 4-1 nog een sprankje hoop overhandigde. Zijn medespelers toonden weinig compassie met hun doelman en keerden hem massaal de rug toe. Een goed moment voor de leiding om zich achter de goalie te scharen en zo te trachten het zelfvertrouwen weer wat op te vijzelen.
Scharen. Kent u dit bedrijvend werkwoord? Het betekent zoiets als ordenen, in de juiste orde plaatsen. De leiding moest hieraan denken toen zij afgelopen zaterdag met 17 hongerige spelers op de lijst een perfecte opstelling uit de hoge hoed toverde en zo de groen-witten uit Woubrugge met boter en suiker terug het veen in stuurde.
Scharen. Kent u deze beweging? Wij – Jaap en McManus – moesten hier aan denken toen Cees den Butter een “Piet Keizer” uit het grote lichaam probeerde te persen, terwijl er in velden of wegen een directe tegenstander was te bekennen. Het grote lijf stortte ineen als een plumpudding en al struikelend punterde hij de bal over de achterlijn.
Scharen. Uw schrijver moest hieraan denken toen de spelers na afloop van de laatste wedstrijd van het seizoen het kunststukje van den Butter als een curieus hoogstandje beoordeelden. Een uitermate moeilijk gymnastisch hoogstandje dat ook. Een gymoefening die op het (turn)paard wordt beoefend. Kruislings zwaait men de benen hoog op en laat dan één voor één de benen weer omlaag gaan. De oefening was – samen met die op de rekstok – de meeste gehate excersitie op de voormalige katholieke MULO Regina Pacis. De meisjes van de klas – we kregen in die tijd apart les – meldden zich dan terstond af met een plotseling om zich heen grijpende maandstonde.
Scharen. Een erg opwindende beweging, die vooral in de vrouwenliefde veel waardering schijnt te krijgen. Wij van de veteranen werden niet of nauwelijks opgewonden van Cees zijn poging tot het willen eren van de aloude passeerbeweging van de eerder genoemde voormalige linksbuiten van AJAX.

Brouwer. Kent u deze naam? Ongetwijfeld zult u antwoorden. Wij jongens van de Oude Singel waren al ruim een halve eeuw geleden bekend met deze beruchte familie. Een groot gezin – zoals het hoort in een RK-kringen – en naar ik het mij kan herinneren een gezin met louter zonen. Voordat we verder gaan over deze bekende familie, moet u weten dat er in de jaren ’60 veel op straat werd gevoetbald. Veel buurten hadden een eigen elftal en vele potjes werden er uitgevochten tussen de Oude Singel-noord en de Oude Singel-zuid, Lange Burchwal én de nieuwbouw zoals wij als kleine jongens de van Zwietenstraat en de Brede Dijk noemden. Wij van het Plesmanplantsoen waren het meest talentvol. Tenminste… dat dachten wij. Op een mooie herfstdag in oktober ’66 werden wij daarom uitgenodigd voor een wedstrijd tegen de Oude Singel-boys van de Goudrianen. Direct waren mijn vrienden erg enthousiast, doch uw schrijver was niet helemaal gerust over de goede afloop. Mij was nl. ter ore gekomen dat de broeders Arie, Laus, Adrie en Bertus nogal stevig voetbalden. Op de plaats waar nu het gezondheidscentrum staat stond een gymgebouw met een groot betegeld plein. Daarom heen was een metershoge beukenhaag, waar je in de herfst en winter door heen kon kijken. Enkele dagen voor de confrontatie sleurde ik mijn maten Gijs van Zandwijk, André Koops, Hans Nederend, Ton Pardoel, Hans de Bruijn mee naar het plein. Wat wij daar zagen tartte elke beschrijving. De gebroeders schopten elkaar waar zij elkaar maar konden raken en vooral Laus toonde zich een meester in het tackelen op de tegels. Geschrokken van zoveel geweld haakten wij af en verzonnen een smoes om de wedstrijd af te gelasten. Tegen het team van Oude Singel waar o.a. de familie Brouwer woonde speelden we nooit. Ons territorium eindigde nl. bij boer Kees Boere. De familie Brouwer was een echte UNIO-familie, waarvan zoon Piet de meest talentvolle was. Piet was (en is) klein van stuk, maar erg snel op de eerste meters en zeer behendig. Hij had immer een strakke coiffure, zat goed in het pak en was rap van de tong gesneden. De Brouwertelg kwam al op jonge leeftijd in het 1e elftal van de RKSV en zou daar vele jaren in spelen. In de jaren ’60 vierde hij met spelers als Theo Schoonderwoerd, Martin van Zuijlen, Fred Petterson en keeper Kemp grote triomfen. Piet was een gentleman buiten de lijnen, maar kon er binnen erg onhebbelijk zijn. Vaak ruziede hij met de grensrechter van de opponent en ook de toeschouwers van de tegenstander moesten het vaak ontgelden. Piet was wars van mode en trends. Terwijl zelfs Theo Schoonderwoerd de haren liet groeien, hij bleef eruit zien als een beroepsmilitair. In de jaren ’80 verhuisde de meest talentvolle Brouwer naar de zaterdagafdeling. Tot op hoge leeftijd vertoonde hij zijn kunstje aan de rechterzijde van de voetbalvelden. Inmiddels was ook zoon Berno geboren en trok Piet wekelijks het scheidsrechterpak aan. Op dat gebied was hij ook zeer bedreven.

Ooit speelde uw scribent in het Oudewaterse lerarenteam en dit elftal speelde traditiegetrouw ieder jaar een potje tegen de gemeenteambtenaren. Ook Piet speelde daarin. In de jaren ’90 ging één en ander niet meer zo soepel bij de ambtenaren en na enkele nederlagen tegen de onderwijzers, vond Piet het zaak wat vers bloed in hun team te pompen. Zoon Berno was inmiddels een groot talent gebleken en reeds op 14-jarige leeftijd mocht hij mee spelen met de ambtenaren. Daar ontdekte uw correspondent dat de verhalen over Berno niet waren gelogen en voorspelde hem een grote toekomst. We zijn inmiddels enkele decennia later en afgelopen week was het dan zover: het debuut van Piet’s zoon in de veteranen!

Er stond een koude bries uit het noordwesten en de zonnestralen waren schaars toen de veteranen aantraden voor het slotakkoord van het seizoen. De rode lantaarndrager Woubrugge kwam op bezoek en begon met slechts 9 spelers. Wij daarentegen hadden een goed gevulde bank met 6 wisselspelers. Topscoorder Pieter v.d. Windt was met vakantie en zou dat later erg betreuren. Vanaf het eerste fluitsignaal van scheidsrechter Fred Steenbergen – hij leidde uitstekend – maakte FCO de bedoelingen duidelijk. Martin de Waal en Kees v.d. Stok kropen dicht tegen elkaar aan lieten zo op de linkerzijde een gapend gat vallen dat veelvuldig door Berno werd opgevuld. Hij wervelde voortdurend als een hinde door de verdediging van de Woubruggenaren en bood zijn medespelers zo kans op kans. Martin W schatte de kwaliteiten van de Brouwertelg het beste in en scoorde in de eerste 45 minuten een onvervalste hattrick: 1-0, 2-0 en 3-0. We gingen rusten met een 4-0 voorsprong en dit was slechts een karige afspiegeling van het grote overwicht. Kees miste in eerste instantie enkele dotten van kansen, maar ook hij joeg er 3 tegen de touwen. Daarmee passeerde de goedlachse v.d. Stok Pieter v.d. Windt op de topscoorderslijst en kwam zo op 10 treffers. Gert was inmiddels het veld in gekomen voor keeper Edwin en bekroonde zijn rentree met 3 tegentreffers. Henk onderscheidde zich vooral door enkele rare fratsen, maar na de drie tegengoals herstelde hij zich en halverwege de tweede 45 minuten had hij veel pech toen de keeper van Woubrugge zijn snoeihard ingeschoten penalty uit de kruising ranselde. De mooiste goal was voor sterspeler Berno. Aan de rechterzijde speelde hij zich handig vrij en stifte het leer vanaf een meter of 20 fenomenaal over de keeper heen. Daarmee onderstreepte hij zijn geweldige debuut voor de veteranen FCO en eindigde de wedstrijd in een monsterscore van 10-3. In mijn herinnering is dit met ons veteranenteam nog nooit beleefd en daarom een mijlpaal voor spelers en staf. Na afloop was het nog lang gezellig in de kantine en terwijl de jongens van het 3e hun kampioenschap vierden, sleepte die-hard Harrie ons nog mee naar een onvervalst bacchanaal ter plaatse van café Sandra Vogel. Bij deze wil ik de trouwe lezers bedanken voor de getoonde belangstelling voor de schrijfsels op deze site. Ook bedank ik de spelers voor het getoonde vertrouwen in Jaap en schrijver dezes. Man of the match werd Berno.